-
1 imperitō (inp-)
imperitō (inp-) āvī, ātus, āre, freq. [impero], to command, govern, rule, be supreme: decem imperitabant, L.: plerāque Africā, S.: magnis legionibus, H.: nemori, V.: alteri populo cum bonā pace, L.: aequam Rem imperito, my decree is just, H.: eadem, Ta.: superbe imperitatum victis esse, L. -
2 imperito
impĕrĭto ( inp-), āvi, ātum, 1, v. freq. n. and a. [impero], to command, govern, rule (not freq. till after the Aug. per.; not in Cic. or Cæs.); constr. with acc., dat., or absol.(α).With acc.:(β).quod antehac pro jure imperitabam meo, nunc te oro per precem,
Plaut. Capt. 2, 1, 47:aequam Rem imperito,
Hor. S. 2, 3, 189.—With dat. (so most freq.):(γ).magnis gentibus,
Lucr. 3, 1028:magnis legionibus,
Hor. S. 1, 6, 4:tu, mihi qui imperitas, aliis servis miser,
id. ib. 2, 7, 81; Tib. 2, 3, 34:equis,
Hor. C. 1, 15, 25:suo generi,
Plin. 10, 21, 24, § 47:quis nemori imperitet, quem tota armenta sequantur,
Verg. A. 12, 719:naturam ipsam ceteris imperitantem industria vicerat,
Sall. J. 76, 1:alteri populo cum bona pace,
Liv. 1, 24, 3.— Pass. impers.:quod superbe avareque crederent imperitatum victis esse,
Liv. 21, 1.—Absol.:Veleda late imperitabat,
Tac. H. 4, 61:quia adductius quam civili bello imperitabat,
id. ib. 3, 7:decem imperitabant,
Liv. 1, 17:libido imperitandi,
Sall. J. 81, 1:qua tempestate Carthaginienses pleraque Africa imperitabant,
id. ib. 79, 2 Kritz N. cr.—Pass. impers.:quod mihi quoque exsequendum reor, quanto sit angustius imperitatum,
Tac. A. 4, 4 fin. -
3 ibperito
impĕrĭto ( inp-), āvi, ātum, 1, v. freq. n. and a. [impero], to command, govern, rule (not freq. till after the Aug. per.; not in Cic. or Cæs.); constr. with acc., dat., or absol.(α).With acc.:(β).quod antehac pro jure imperitabam meo, nunc te oro per precem,
Plaut. Capt. 2, 1, 47:aequam Rem imperito,
Hor. S. 2, 3, 189.—With dat. (so most freq.):(γ).magnis gentibus,
Lucr. 3, 1028:magnis legionibus,
Hor. S. 1, 6, 4:tu, mihi qui imperitas, aliis servis miser,
id. ib. 2, 7, 81; Tib. 2, 3, 34:equis,
Hor. C. 1, 15, 25:suo generi,
Plin. 10, 21, 24, § 47:quis nemori imperitet, quem tota armenta sequantur,
Verg. A. 12, 719:naturam ipsam ceteris imperitantem industria vicerat,
Sall. J. 76, 1:alteri populo cum bona pace,
Liv. 1, 24, 3.— Pass. impers.:quod superbe avareque crederent imperitatum victis esse,
Liv. 21, 1.—Absol.:Veleda late imperitabat,
Tac. H. 4, 61:quia adductius quam civili bello imperitabat,
id. ib. 3, 7:decem imperitabant,
Liv. 1, 17:libido imperitandi,
Sall. J. 81, 1:qua tempestate Carthaginienses pleraque Africa imperitabant,
id. ib. 79, 2 Kritz N. cr.—Pass. impers.:quod mihi quoque exsequendum reor, quanto sit angustius imperitatum,
Tac. A. 4, 4 fin. -
4 imperitus
impĕrītus ( inp-), a, um, adj. [2. inperitus], inexperienced in any thing, not knowing, unacquainted with, unskilled, ignorant, without experience (class.; syn.: ignarus, rudis; opp. prudens, callidus); constr. usually with the gen. or absol., rarely with in.(α).With gen.:(β).homines adulescentulos, inperitos rerum,
Ter. And. 5, 4, 8:summi juris peritissimus, civilis non imperitus,
Cic. Rep. 5, 3:imperitus foederis, rudis exemplorum, ignarus belli,
id. Balb. 20, 47; cf. id. de Or. 3, 44, 175: homo imperitus morum, agricola et rusticus, with no experience of life, id. Rosc. Am. 49, 143:homines barbari et nostrae consuetudinis imperiti,
Caes. B. G. 4, 22, 1; cf. id. ib. 1, 44, 17:conviciorum,
Auct. Her. 4, 10, 14:lyrae,
Quint. 1, 10, 19:poëmatum quoque non imperitus,
Suet. Aug. 89.—Absol.:(γ).homine inperito numquam quicquam injustius,
Ter. Ad. 1, 2, 18:cum in theatro imperiti homines, rerum omnium rudes ignarique consederant,
Cic. Fl. 7, 16:callidum imperitus fraudasse dicitur,
id. Rosc. Com. 7, 21:sin apud indoctos imperitosque dicemus,
id. Part. 26, 92; cf. id. Rep. 1, 16:cum imperiti facile ad credendum impellerentur,
id. ib. 2, 10:uti prudentes cum imperitis manus consererent,
Sall. J. 49, 2:ne quis imperitior existimet, me, etc.,
Cic. Rosc. Am. 46, 135; so,imperitiores quidam,
Quint. 1, 10, 28:contio quae ex imperitissimis constat, etc.,
Cic. Lael. 25, 95:multitudo imperita et rudis,
Liv. 1, 19, 4.—Rarely of things:ingenium,
Plaut. Trin. 3, 2, 39:poëma imperito quodam initio fusum,
Quint. 9, 4, 114.—With in:in his non imperitus,
Vitr. 1, 1: in verbis adeo imperitus, Quint 1, 4, 27; 12, 3, 5.— Hence, adv.: impĕrītē, unskilfully, ignorantly, awkwardly:imperite absurdeque fictum,
Cic. Rep. 2, 15:dicebat Scipio non imperite,
id. Brut. 47, 175:excerpta,
Quint. 2, 15, 24.—Ellipt.: hoc imperite ( suppl. factum), Cic. Phil. 2, 32, 81.— Comp.:quid potuit dici imperitius?
Cic. Balb. 8, 20.— Sup.:cum est illud imperitissime dictum,
Cic. Balb. 11, 27. -
5 inperitus
impĕrītus ( inp-), a, um, adj. [2. inperitus], inexperienced in any thing, not knowing, unacquainted with, unskilled, ignorant, without experience (class.; syn.: ignarus, rudis; opp. prudens, callidus); constr. usually with the gen. or absol., rarely with in.(α).With gen.:(β).homines adulescentulos, inperitos rerum,
Ter. And. 5, 4, 8:summi juris peritissimus, civilis non imperitus,
Cic. Rep. 5, 3:imperitus foederis, rudis exemplorum, ignarus belli,
id. Balb. 20, 47; cf. id. de Or. 3, 44, 175: homo imperitus morum, agricola et rusticus, with no experience of life, id. Rosc. Am. 49, 143:homines barbari et nostrae consuetudinis imperiti,
Caes. B. G. 4, 22, 1; cf. id. ib. 1, 44, 17:conviciorum,
Auct. Her. 4, 10, 14:lyrae,
Quint. 1, 10, 19:poëmatum quoque non imperitus,
Suet. Aug. 89.—Absol.:(γ).homine inperito numquam quicquam injustius,
Ter. Ad. 1, 2, 18:cum in theatro imperiti homines, rerum omnium rudes ignarique consederant,
Cic. Fl. 7, 16:callidum imperitus fraudasse dicitur,
id. Rosc. Com. 7, 21:sin apud indoctos imperitosque dicemus,
id. Part. 26, 92; cf. id. Rep. 1, 16:cum imperiti facile ad credendum impellerentur,
id. ib. 2, 10:uti prudentes cum imperitis manus consererent,
Sall. J. 49, 2:ne quis imperitior existimet, me, etc.,
Cic. Rosc. Am. 46, 135; so,imperitiores quidam,
Quint. 1, 10, 28:contio quae ex imperitissimis constat, etc.,
Cic. Lael. 25, 95:multitudo imperita et rudis,
Liv. 1, 19, 4.—Rarely of things:ingenium,
Plaut. Trin. 3, 2, 39:poëma imperito quodam initio fusum,
Quint. 9, 4, 114.—With in:in his non imperitus,
Vitr. 1, 1: in verbis adeo imperitus, Quint 1, 4, 27; 12, 3, 5.— Hence, adv.: impĕrītē, unskilfully, ignorantly, awkwardly:imperite absurdeque fictum,
Cic. Rep. 2, 15:dicebat Scipio non imperite,
id. Brut. 47, 175:excerpta,
Quint. 2, 15, 24.—Ellipt.: hoc imperite ( suppl. factum), Cic. Phil. 2, 32, 81.— Comp.:quid potuit dici imperitius?
Cic. Balb. 8, 20.— Sup.:cum est illud imperitissime dictum,
Cic. Balb. 11, 27.
Перевод: со всех языков на все языки
со всех языков на все языки- Со всех языков на:
- Все языки
- Со всех языков на:
- Английский